عبدالصالح.م در وبلاگ خرقه کامنتی گذاشته که اصل کامنت و نقد آن، موضوع این نوشته است. هر کس با یک بار مرور کامنت فوق به میزان سواد و منطق نویسنده اش و دیگر دراویش منحرف پی خواهد برد.

نویسنده: عبدالصالح.م - شنبه 30 اردیبهشت1385 ساعت: 16:45- نه خدا توانمش گفت نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لا فتا را...........  علی ای همای رحمت تو چه ایتی خدا را  که به ما سوا فکندی همه سایه هما را .....  بر ای گدای مسکین ..(درویش) گدای عرفان و تصوف )در خانه علی (ع)زن که نگین ژادشاهی دهد از کرم گدا را .... ........................................وووووووووووو در اخر به خدا شناختم من .....به علی شناختم من به خدا قسم خدا را.....به علی شناختم من به خدا قسم خدا را ....... ببین ای کور دل وای کوردلان دوزخی متعصب ....شما همانهایید که در نهروان مولارا ترک کردید ....شما همانهایید که با تکیه بر باورهای غلط تعصبی مولا را مجبور به حکمیت کردید و دیدید چه شد ...ودیدید ابو موسا اشعری وشها چه کردند ....و دیدید برق سکه های معاویه و خدعه عمر و عاص چه کرد ....دیدید قران ناطق را چطور رها کردند و بر قران سر نیزه سجده نمودند.... ببینم مگر فرقی هست میان عبد و عبید ...عاشق و معشوق... مگر خدا نمی گوید در قران محکمش که هر که مرا شناخت عاشقم می شود و وقتی عاشقم شد بر من معرفت می یابد و مرا می شناسد و اگر عاشقم شد من هم عاشق او میشوم و وقتی عاشقش شدم در خود فنایش می کنم ..... این حلاج وشیها ست که این را می نمایاند ...... ای کوفیان اهل زر وزور ای متعصبان خر مذهب ...... بروید بروید ودور شوید ... شما را همان بس که با ملعبه های دنیاییتان برای گرفتن بهشت و هوری عبادت کنید ولی تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن که خواجه خود روش بنده پروری داند.....      پست الکترونیک

ابتدا این آدم با سواد (؟) یا همان عبدالصالح.م تلاش می کند که سه بیت از شعر زیبای استاد شهریار را نقل کند. وی در همین نقل ساده هم ناتوان نشان می دهد. اول اینکه بیت اول شعر (علی ای ...) را در جای خود نمی آورد. و بعد در بیت (نه خدا توانمش...) غلط دارد و یکی از (گفت) ها (خواند) صحیح است! سپس در بیت «برو ای گدای مسکین» دو غلط املایی دارد و به جز این در میان مصراع، پس از مسکین کلمات «درویش، گدا، عرفان و تصوف» را آورده تا بگوید منظور استاد شهریار همین بوده است. در حالی که کسی که از ادبیات و شعر اندک مایه ای داشته باشد می داند که منظور استاد از گدای مسکین، معنی واقعی کلمه (سائل) است. اگر هم کسی سواد ادبی اش نم کشیده باشد و اگر مدعی دوستی حضرت امیر (ع) است باید بداند که حضرت امیر (ع) انگشتر خود را به گدایی بخشیدند که تقاضای کمک مالی کرده بود و آن شخص یک گدا بوده است و نه یک درویش مدعی عرفان!

عبدالصالح سپس از شعر استاد شهریار که در ستایش حضرت امیر (ع) سروده شده است، بدون هیچ دلیلی نتیجه گرفته که هر کس درویش نیست از خوارج است.    حالا این شعر چگونه این موضوع را ثابت می کند ، باید از نویسنده عالم دهر پرسید!

صرف نظر از بی ربطی این ادعا، باید گفت که در جنگ صفین (عبدالصالح این اسم را به خاطر بسپارد بد نیست، مبادا جایی سوتی بدهد) عده ای به حضرت امیر (ع) پشت کردند. و افراد محققی که این روزها به انحرافات دراویش می پردازند از شیعیان مخلص و ارادتمندان حضرت امیر (ع) هستند و از همین روی به تحریفات و دروغ های صوفیه نقد می زنند. اما صوفیه خود را العیاذ بالله عین حضرت امیر (ع) فرض کرده اند که هر کس با آنها نیست از خوارج است (؟!) البته همان گونه که توضیح داده شد، چسباندن این ادعا به این شعر خیلی خنده دار است!

وی سپس از اشتباه تاریخی خوارج مبنی بر نافرمانی از قرآن ناطق نتیجه می گیرد که میان عاشق و معشوق حائلی نیست. به همین خنده داری و بدون حتی یک صغرای کبرای معمولی. همین که برخی به سمت قرآن های بر سر نیزه رفته اند از دید این کامنت نشان می دهد که عاشق و معشوق یکی است.   بعد بلافاصله دست به تحریف خطرناکی می زند و مدعی آیه یا آیاتی می شود که در قرآن نیست:« مگر خدا نمی گوید در قران محکمش که هر که مرا شناخت عاشقم می شود و وقتی عاشقم شد بر من معرفت می یابد و مرا می شناسد و اگر عاشقم شد من هم عاشق او میشوم و وقتی عاشقش شدم در خود فنایش می کنم .....»  بهتر است عبدالصالح مزدور صهیونیزم بگوید که در کجای قرآن چنین مفاهیمی آمده است؟!

سپس از همین آیات جعلی بی خود و بی جهت نتیجه می گیرد که مخالفین دراویش ِ منحرف، متعصبان خر مذهب (؟) هستند. صرف نظر از بی ادبی ذاتی نویسنده و هم نوعانش، خود نویسنده باید بیاید و از نظر ادبی توضیح دهد که خر مذهب یعنی چه؟  سپس از همین جا هم نتیجه می گیرد که مخالفین دراویش برای حوری و بهشت عبادت می کنند! این همه غلط، بی منطقی و به ویژه تحریف قرآن فقط در یک کامنت ساده اتفاق افتاده است و «تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل»!